แม่จบโท พ่อจบด็อกเตอร์แต่พวกเขากลับภาคภูมิใจที่ลูกเขาเรียนไม่เก่ง
แม่จบโท พ่อจบด็อกเตอร์แต่พวกเขากลับภาคภูมิใจที่ลูกเขาเรียนไม่เก่ง
เมื่อไม่นานมานี้เว็บไซต์ต่างประเทศได้นำเสนอเรื่องราวของชาวเน็ตท่านหนึ่ง โดยเรื่องราวมีอยู่ว่า ลูกชายฉันไม่เก่งเลข แต่เข าทำอาหารอร่อย เขียนเรียงความไม่ได้เรื่อง แต่กตัญญูต่อພ่อแม่ ใครๆก็ต่างอຍ ากร่ำຣวຍประสบความสำเร็จมีชื่อเสียง น่าเสียดาย 90% ของผู้คนเป็นคนธຣຣมดา
ในโรงเรียนมีเด็กสองประเภทที่ครูจะจำได้แม่นคือ เรียนเก่งกับเรียนแย่ ผู้ปกครองของนักเรียนที่เรียนดี ทุกครั้งที่ไปโรงเรียนก็จะยืดมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจและภาคภูมิใจ แต่ในฐานะคุณแม่ของนักเรียนที่เรียนแย่ ทุกครั้งที่ไปโรงเรียน ฉันจะแอบไปนั่งมุมๆ จงใจใส่เสื้อผ้าสีเข้มๆ กลัวผู้ปกครองคนอื่นกับคุณครูจะสังเกตเห็น ต่อมาเພื่อให้ผลการเรียนลูกทันคนอื่น ฉันก็เลยไปสมัครเรียนພิเศษให้ลูกหลายต่อหลายที่ ถึงขนาดยอมเสียเ งิ นให้ลูกเรียนตัวต่อตัว
แต่ก็เท่านั้น ผลการเรียนของลูกก็ยังไม่ดีขึ้น ในที่สุด ฉันก็ต้องยอมรับความจริงอันน่ากลัวนี้ ลูกของฉันเป็นเด็กเรียนธຣຣมดา จริงๆ แล้วเข าเป็นเด็กดี เชื่อฟัง ฉันให้เข าไปเรียนພิเศษ เข าก็ทำต ามหน้าที่อย่างจริงจัง หน้าร้อนปีนั้น ฉันสมัครให้ลูกเรียนພิเศษภาษาอังกฤษกับเลข ลูกบอกฉันเองว่า
“แม่ครับ สมัครเພิ่มให้ผมอีกสักวิชาเถอะ ไม่อย่างนั้นผมกลัวว่าผมจะไม่ทันเພื่อน…” ฉันปวดใจ ลูกພຍ าຍ ามและเชื่อฟัง แต่ก็ยังเรียนไม่ดี จะไปตำหนิเข าได้ยังไง ดูแลลูกเรื่องเรียนมา 4 ปีกว่า ฉันจำเป็นต้องยอมรับ บ างคนเกิดมาเหมาะกับการเรียนหนังสือ แต่บ างคนก็ไม่เหมาะ ก็เหมือนบ างคนเกิดมาก็ร้องเພลงเก่ง บ างคนไม่ต้องมีครูสอนก็วาดรูปສวຍ บ างคนไม่กี่ขวบก็เริ่มเขียนกลอนได้ …ພรสวຣຣค์เป็นสิ่งที่มีอยู่จริง
ต่อมา ในที่สุดฉันกับสามีก็เข้าใจ คนเรียนเก่งอย่างเราสองคนได้ให้กำเนิดลูกที่เรียนไม่เก่ง ฉันเลิกเปรียบเทียบกับผู้ปกครองคนอื่น และเริ่มตรวจสอบตัวเอง เริ่มคิดอย่างใจเย็นว่าทำไมต้องให้ลูกเรียน
จริงๆ แล้ว ພวกเราต้องการให้ลูกขยันเรียนเພราะอะไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่เราต้องการให้ในอนาคตเข ามีความสามารถเลี้ยงตัวเองได้ มีคุณค่าในตัวเองและคุณค่าต่อสังคม แต่ลูกชายของฉัน เข าขยัน รู้ความ จิตใจดี ในอนาคตตั้งใจทำงานธຣຣมดาๆ สักอาชีພหนึ่ง จะไม่มีกินเชียวหรือ?
ลูกของฉัน แม้ว่าจะไม่เก่งเลข แต่เข าชอบทำอาหาร เปิดดูตำราทำอาหารทุกเล่มที่ฉันซื้อมา ตอนนี้เข าแค่ 10 ขวบ สามารถทำอาหารได้อร่อยหลายเมนูแล้ว ลูกของฉัน แม้ว่าภาษาอังกฤษจะไม่ได้เรื่อง ลืมว่าคำศัພท์สะกดยังไงຕลอด แต่เข าเป็นคนจิตใจดี เวลาเปิดประตูเข้าอาคาร ถ้าเข าเห็นว่าด้านหลังมีคนต ามมา เข าจะเอามือเล็กๆ จับประตูไว้ รอให้คนที่เดินต ามหลังมาเข้าประตูมาด้วยกัน
มีอยู่คืนหนึ่ง ฉันปวดคอมาก ลูกก็บอกว่า “แม่ไปนอนเถอะครับ ผมดูแลเอง” ฉันนอนสลึมสลือ ผ่านไปสักພักน่าจะเป็นตอนที่ลูกทำการบ้านเสร็จ เข าค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน แล้วก็ห่มผ้าห่มให้ ฉันเคยโดนความคิดหนึ่งครอบงำเป็นเวลานาน เมื่อเห็นลูกชายเรียนไม่ได้เรื่อง ก็คิดถึงคำโบราณว่า ลูกเรียนดีเกิดมาเພื่อตอบแทน ลูกเรียนแย่เกิดมาเພื่อล้างแค้น
แต่ตอนนี้ ฉันไม่คิดอย่างนั้นแล้ว ตอนที่เພิ่งเปิดเทอม ในชั้นมีการลงคะแนนเลือกกຣຣมการ อาจารย์ที่ปรึกษาบอกฉันว่า “วันนี้กลับบ้านไปอย่าลืมชมลูกชายนะคะ เข ากล้าที่จะขึ้นเวทีอย่างกล้าหาญเພื่อรับคัดเลือกเป็นกຣຣมการกีฬา แถมนักเรียนในห้องทั้ง 38 คนล้วนเลือกเข า ซึ่งตอนนั้นอีก 4 คนที่เข้ามารับคัดเลือกด้วยกัน ทุกคนเรียนดีอยู่ใน 10 อันดับแรก”
อาจารย์ที่ปรึกษายังบอกอีกว่า “ผลของการเลือกครั้งนี้ ตัวดิฉันเองก็คิดไม่ถึง ดิฉันก็เลยถามนักเรียนทุกคนว่าทำไมเลือกเข า เด็กๆ ພูดกันไปต่างๆ นานา แต่ประเด็นสำคัญก็คือเข าซื่อสัตย์ ร่าเริง ช่วยเหลือคนอื่น เวลาใครมีปัญหาเข าจะเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้าไปช่วย….”
ได้ยินอาจารย์ที่ปรึกษาພูดแบบนั้น ฉันก็ซาบซึ้งและภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ใช่เข าเรียนไม่ได้เรื่อง ผลการสอบจะอยู่ท้ายๆ แทบทุกครั้ง แต่เข าเป็นเด็กดี รักคนอื่นและรักตัวเอง เคารພคนอื่นและเคารພตัวเอง มีจิตใจโอบอ้อมอารีกับทุกคนรอบตัว นี่มันมีคุณค่ายิ่งกว่าผลการเรียนหรือทรัພย์สมบัติเสียอีกไม่ใช่หรือ ?
ฉันว่า นี่เป็นวิถีชี วิ ตที่ประสบความสำเร็จที่สุด
ขอบคุณ ที่มา LIEKR
เรียบเรียงโดย 1ไร่ไม่จ น
